Prymitywizm argumentacji

        Prymitywizm jest wszechobecną cechą życia społecznego i politycznego obecnej Rzeczypospolitej. Jakakolwiek myśl czy idea polityczna jest sprowadzona u nas do swojej najprymitywniejszej postaci. Nie chodzi tu tylko o liberalizm czy kapitalizm, który polega w Polsce na bezmyślnym małpowaniu hasełek iż kapitał nie ma narodowości. Prymitywizm dotyka także naszej prawicy, której cała idea sprowadza się do tego, że skoro jesteśmy już patriotami, to właściwie to jest jedyny warunek i gwarant naszego sukcesu. Matka Boska z nami i wszystko wygramy!
              Weźmy sobie jako przykład prymitywizmu argumentacji argumenty, które padają ze strony wspierających lustrację prof. Kieżuna. Twierdzą oni, że ci którzy bronią prof. Kieżuna przed akcją dr Cenckiewicza i red. Woyciechowskiego używają argumentów wygłoszonych niegdyś przez Michnika, w związku z czym nie można z takimi argumentami polemizować a oni sami są najprawdopodobniej zdrajcami lub co najmniej krypto-Michnikami. Wybaczcie Państwo. Ale dyskurs z Michnikiem polegający iż jeżeli Michnik stwierdzi X, to my stwierdzamy że nie prawda że X, jest dyskursem dość prymitywnym. Oczywiście jest taka dyskusja na pewno bardzo wygodna. Nie trzeba nic czytać. Nie trzeba nic się uczyć. Nie trzeba nad niczym się zastanawiać. Nie trzeba sie doskonalić. Wystarczy przeczytać od czasu do czasu, co pisze Michnik i programowo się z tym nie zgodzić czy też zaprzeczyć. Adam Michnik czy Gazeta Wyborcza napisze że jest świetnie, to my od razu, że kłamią bo jest beznadziejnie. Napiszą, że jest źle, to my że znów kłamią, bo jest akurat wprost fantastycznie.
              Jako zwolennik takiego prymitywizmu myślowego objawił się nam niestety Grzegorz Wszołek we swoim wczorajszym poście. Iście Napoleońskim zagraniem chciał nas pozbawić możliwości skorzystania z argumentów na obronę prof. Kieżuna, bo wcześniej ich użył Michnik. To tak jakby nie można było używać przed Sądem argumentów na czyjąś niewinność (np. że działał pod wpływem błędu, albo w obronie koniecznej) bo wcześniej takich argumentów do obrony używali ewidentni zbrodniarze. Na takim myśleniu na pewno daleko zajedziemy.
             Zatem uważam, że mogę pisać, iż są historycy którzy nie rozumieją epoki. Problemem zaś z jakim musimy się tu zmierzyć, nie jest to czy wcześniej użył tego argumentu Michnik czy ktoś inny, tylko trzeba szukać odpowiedzi na pytania, czy historyk który twierdzi, że jakakolwiek forma współpracy z regime komunistycznym jest zbrodnią, aczkolwiek na pewno rozumie na istotę czasów których bada.
             Mogę też pisać, iż są akta tajnej Policji które są sfałszowane i przez to są niewiarygodne. Raz, że pisząc takie słowa, nie stwierdzam że wszystkie akta tajnej Policji PRL są sfałszowane, dwa bo prawdą jest że część tych akt została sfałszowana, chociażby w celach prowokacji.
            Mam prawo zarzucać co poniektórym, że nie znają dekalogu i napawają się cudzymi błędami, bo jest na prawicy, z którą sympatyzuję, masa ludzi plus catolique que la pape. Obowiązuje mnie na pewno względem nich jakaś lojalność, ale czemu pod tą lojalnością mam dawać im przyzwolenie na świństwa? Czemu oni nie mogą być lojalni względem mnie i mojego przekonania, że po prostu pewnych spraw się nie rusza, bo nie wypada, bo ten taki niewzruszony idealizm przynosi częstokroć więcej szkody niż pożytku?
           Prymitywne jest przypisywanie, że prof. Kieżun w swoich pracach powoływał się na Lenina czy Stalina (powoływanie się na tow. Stalina zdaje się szczególnie ubodło Pana Grzegorza). Zdaje się jakiś czas temu broniliśmy śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego przed tymi, co mu zarzucali wpisanie w swojej pracy cytatów z Lenina. Godzi się także przypomnieć jednak, że od samego cytowania Stalina Stalinowcem się nie zostaje, tak samo jak nie zostaje się patriotą tylko na skutek własnego oświadczenia o tym, że patriotą się jest. To zbyt mało.